Ճիշտը հայտարարելն է` «լավ եմ անում, որ թքում եմ, ծեծում եմ, համբալ եմ անվանում»

2020թ. հուլիսի 27-ին ՀՀ ԱԺ պատգամավոր Սարգսյան Հայկը (Շիշ բռնող) դիմակ չկրելու համար ներողություն խնդրեց «հայրենակիցներից և պարետատնից»:

2023թ. ապրիլի 6-ին ՀՀ ԱԺ նախագահ Սիմոնյան Ալենը «ՀՀ բոլոր քաղաքացիներից» ներողություն խնդրեց քաղաքացու դեմքին թքելու համար:

2024թ. դեկտեմբերի 26-ին Երևանի քաղաքապետ Ավինյան Տիգրանը ներողություն խնդրեց «հոր կոպիտ պահվածքի համար»:

2025թ. ապրիլի 1-ին ՀՀ ԱԺ պատգամավոր Գաբրիելյան Վիլենը (Նավակ Ճոճող) «բոլորից հրապարակային» ներողություն հայցեց:

2025թ. մայիսի 5-ին Նոր Նորքի թաղապետ Տեր-Մարգարյան Տիգրանը «քաղաքապետ Ավինյան Տիգրանից և հանրությունից ներողամտություն հայցեց»:

Այսպիսի «ներողություններ» էլի կան (թող ներեն ինձ նրանք, ում «ներողությունները» չեմ հիշատակում):

Եվ, ընդհանրապես, 2018թ. սկսած պաշտոնյաները և վերջիններիս փոխկապակցված անձինք իրենց պահելաձևի համար հաճախ են ներողություն խնդրում: Սակայն, ներողությանը հետո ոչինչ չի հետևում` չկա իրավական կամ բարոյական պատիժ:

Այս ամենը սկսում է մանկապարտեզ հիշեցնել:

Վստահ եմ` «ներողություն» խնդրածներից և ոչ մեկը (այնպես, ինչպես մանկապարտեզում) չի գիտակցել իր մեղքը, իսկ «ներողությունը» խնդրել է ստիպողաբար: Դա նշանակում է, որ անպայման ռեցիդիվ է լինելու:

Եվ եթե այդպես է, ապա ավելի լավ չէ՞ որևէ ներողություն չխնդրել:

Փոխարենը հայտարարել` «լավ եմ անում, որ թքում եմ, ծեծում եմ, համբալ եմ անվանում»: Եթե «ներողություն» խնդրելը նշանակում է պաշտոնավարման շարունակություն, ապա սխալվում եք: Առանց որևէ ներողության կարելի է պաշտոնավարել առանց ժամկետի սահմանափակման:

Ապացույց` Մուամմար Քադդաֆի, Սադդամ Հուսեյն, Իոսիֆ Ստալին, Կիմ Չեն Ին, Ալեքսանդր Լուկաշենկո և այլն: Վերջիններս երբեք ներողություն չեն (չէին) խնդրում և իշխանավարում են (էին) առանց ժամկետի սահմանափակման: Միգուցե նրանք ավելի ազնիվ են (էին):

Կարեն ՀԵՔԻՄՅԱՆ

Մեկնաբանություններ